Afscheid vertrekkend raadslid

Harold? We zouden eigenlijk meer over Stevens moeten spreken, maar nu we richting de afsluiting van de Raad gaan, kunnen we wel even overschakelen op iets anders. Dan mag het wel wat informeler zijn, iets dat beter bij jou past, schat ik zo in. Dus als jij straks ook 'Michiel' wilt zeggen, dan is dat geen probleem. Ik zeg het vanuit mijn hart, want jij wilde graag als eerste de Raad toespreken. Dus zullen we dat doen, griffier? Ja?

Geachte raadsleden, geacht college, Vandaag is mijn laatste raadsvergadering en neem ik afscheid als raadslid. Het was een heel lastige beslissing voor mij, maar ik ben opgelucht dat ik de keuze voor mezelf heb gemaakt. Dat neemt niet weg dat ik een heel boeiende en leerzame tijd achter de rug heb, waarvoor ik ontzettend dankbaar ben. Ik heb veel geleerd, vooral over mezelf, en daar wil ik bij mijn afscheid dan ook graag even bij stilstaan. Laat ik beginnen bij het begin in 2018, toen ik na een carrière van 25 jaar besloot om mijn drukke, hectische internationale banen op te zeggen. Ik voelde rust en ruimte en stelde me open voor het nieuwe en onbekende als zelfstandig ondernemer. Daarnaast voelde ik de behoefte om vanuit mijn levenservaring iets terug te doen voor mijn mooie Venray, waar ik ben geboren en getogen. Zo liep ik op een bijeenkomst van jongerencentrum De Bie de toenmalige fractievoorzitter van Venray Lokaal, Tino Zandbergen, tegen het lijf. En die kende ik uit de tijd dat hij samen met mijn vader hier op het gemeentehuis werkte. Hij vroeg me wat mij naar het jongerencentrum bracht en toen ik vertelde dat ik mij oriënteerde om iets voor de Venrayse gemeenschap te kunnen betekenen, zette hij de deur van het politieke huis voor mij open en nodigde me uit voor een kop koffie. Ik stapte dat politieke huis binnen en toen kwam alles in een stroomversnelling. Want zo geschiedde het dat ik na twee jaar meelopen en meedoen met de club gevraagd werd om de lijsttrekker van de partij te worden voor de komende verkiezingen. Het voelde als een enorme eer, maar ik vond het ook verschrikkelijk spannend, want welke ervaring als politicus had ik nou? Ik twijfelde. Wilde ik de politiek echt een grote rol laten spelen in mijn leven? Zou me dat gelukkig maken? Maar de erkenning en waardering streelden mijn ego en ik dacht: dit overkomt je niet voor niets. Harald, laat het maar eens gebeuren en kijk wat deze nieuwe ervaring jou gaat brengen. Misschien is het wel de kans om een verandering in de politiek teweeg te brengen. Mensen om me heen waren enthousiast over de veranderingen die we in gedachten hadden om het anders te gaan doen. We gingen samen voor een nieuwe, frisse wind. We vonden het geweldig. Ons team kwam op stoom en ik deed mee, ging er vol voor, maar stopten we een twijfel wel weg. En toen kwam de verkiezingsuitslag. De boel ontplofte; het werd een enorm succes, Venray Lokaal de grootste. Maar na die euforie van de overwinning begon het pas echt. De formatie. Niemand had ervaring met formeren en ik al helemaal niet, en het spel van onderhandelen begon. Maar ik had moeite met dit spel. Ik voelde een enorme druk en kwam in een rollercoaster terecht. Ik lag er wakker van, wilde het zo graag goed doen voor alles en iedereen, voor Venray, en met zoveel mogelijk partijen samen. Maar dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan. Uiteindelijk kwam er toch een heel mooi samenwerkingsakkoord. En toen begon het echte politieke werk als fractievoorzitter van de grootste partij. Met een gezin met drie opgroeiende kinderen en een eigen onderneming had ik het zwaar en ik had heel veel moeite met de focus. Het kostte me gewoon veel tijd, veel meer tijd dan ik had verwacht, en het begon ten koste te gaan van mijn onderneming, van mijn gezin en van mezelf. En toen stierf mijn vader zeer plotseling en totaal onverwacht, een enorme schok. Maar dat gaf me wel de moed en de kracht om het fractievoorzitterschap over te dragen. Maar met het loslaten en overdragen van het fractievoorzitterschap kwam de oorspronkelijke twijfel die ik weg had gestopt, toch uit de diepte weer bovendrijven. Voor en tijdens vergaderingen voelde ik de energie toch steeds vaker in mijn lijf weglopen en in de raadzaal voelde ik mij als mens allesbehalve op mijn gemak. Het spel in de arena viel mij gewoon zwaar en mijn enthousiasme en motivatie begonnen verder uit te doven. Uiteindelijk heb ik na een stevige worsteling met mezelf de moed verzameld om toch voor mezelf en mijn gezin te kiezen. En dan heb ik in goed en begripvol overleg met het bestuur en onze fractievoorzitter de knoop doorgehakt en dat voelt nu helemaal goed. Daarom neem ik hier vandaag afscheid van jullie. Ik heb diep respect gekregen voor wat het werk, zeker in de huidige tijdsgeest, als raadslid inhoudt en wat er hier in ons gemeentehuis achter de schermen allemaal plaatsvindt om onze Venrayse samenleving draaiende te houden. Die ervaring wens ik eigenlijk iedere burger van Venray toe. Ik hoop van harte op jullie begrip voor mijn keuze. Mijn opvolger, Orhan De Oud, is daar helemaal klaar voor en heeft er ontzettend veel zin in. Dat doet mij heel erg goed. Ik wens Orhan heel veel succes en ik wil jullie allemaal bedanken voor de enorm leerzame tijd die we samen hebben mogen doorbrengen. Ik wens jullie heel veel wijsheid en kracht toe bij alles wat nog komen gaat.

Straks wil jouw fractievoorzitter ook nog even iets zeggen, hè Lisanne. Dus die gaat dat ook regelen. Ja, Harold, je hebt wel een beetje pech gehad, hè? Ik ben begonnen met een poging om alle raadsleden één op één te spreken, maar mijn secretaresse besloot bij jouw achternaam met een A te beginnen. Als je Adams had geheten, dan had je al lang een één-op-ééngesprek gehad. Maar ja, de S was gewoon nog niet aan de beurt. Dat is wel jammer. In die zin hebben we elkaar niet in de politieke kunst kunnen spreken. Laten we afspreken dat ik sowieso, ook na vandaag, eens een één-op-één gesprek met jou zal hebben. Dat lijkt me goed. Ik heb toch wat informatie over jou boven tafel gekregen, Harold, en als voorzitter van de Raad vind ik het ook een eer om jou vandaag even toe te spreken. Eigenaar van een preventieteam, zelfstandig ondernemer. Ik kan wel zeggen: een duizendpoot, Harold. Voetballen bij de veteranen, pianospelen? Nou, daar wil ik dan wel eens naar luisteren, want ik doe ook wel eens een poging, maar zover ben ik nooit gekomen. Ook motorcrossen. Het is alweer een beetje oudere informatie. Doe je het allemaal nog steeds? Het ruige werk is het. Het zijn geen 1000 cc-motoren meer, maar 125 geworden, of zo moet ik het zien? Goed, zo on-road, oké. En Harold, we hebben wel een gedeelde interesse; jij wilde archeoloog worden, heb je ooit op een sessie aangegeven. Je kon ook goed leren. Maar uiteindelijk heb je bij de commando's gezeten, nietwaar? In Roosendaal, ja, dat dacht ik al. Dat is jammer, mijn vriend. Je bent de directe buur van de nieuwe kazerne in Roosendaal geworden, tot verrassing van de familie. Maar daar hebben we dus op dat punt iets gemeen: zowel de archeologie als het dorp Roosendaal. En ik vond het, als je dat profiel leest, 'duizendpoot Harold', wel de harde man die veel heeft gedaan voor ons land bij de commando's, tot aan spiritualiteit en het schrijven van boeken. Politiek. Gezin. Dus ik ben onder de indruk van wat jij allemaal kon inbrengen toen je ook startte in de politiek. En Harold, het is uiteindelijk anders gelopen dan dat jij had bedacht van tevoren, en aan de andere kant zeg ik: er zijn ook zoveel mensen in Venray die denken dat politiek niets voor hen is, terwijl ze dat misschien eigenlijk wel onterecht denken. Dus ik vind het een mooie en dappere poging en ik heb jou toch ook wel gezien als een soort ambassadeur voor de politiek, als iemand die heel goed kan uitleggen wat politiek betekent en die mensen nog steeds kan enthousiasmeren. Iemand die een eerlijk en helder verhaal kan vertellen, maar zeker niet iemand die door de afgelopen jaren ineens afwijzend is geworden ten opzichte van de politiek. En dat vind ik een eerlijk verhaal dat je hier ook neerzet, maar ook wel een verhaal waarvan ik zeg: verder ga je ernaar luisteren, maar zeker ook die mensen die denken dat politiek niets voor hen is, terwijl het eigenlijk ook wel zo is. En je moet ook dingen af en toe in het leven proberen, mensen, en liever dat dan dat je denkt dat het voor jou helemaal niets is. Ja, en ik snap het wel. Onderhandelaar, formateur, allemaal vreemde heren en dames in dit pand die jou gaan adviseren wat je allemaal moet doen. Die allemaal denken dat iemand toch wel zal weten hoe de politiek in elkaar zit. Maar als je daar net in komt rollen... Ik heb het de wethouder van Financiën nooit verteld, maar voordat ik de financiën van de gemeente snapte, was ik ook al een jaar of zes verder als commissielid en raadslid. Dus om even aan te geven: ik ben ook niet dom, maar het is gewoon heel ingewikkeld. En dan heb ik het nog niet eens over alle andere feiten, mores, gewoontes, terminologie... er komt echt een hele hoop bij kijken. Dus dat jij zegt dat het je zwaar viel om te onderhandelen, ja, de achterban bijeen te houden, die politieke gewoontes te begrijpen, dat kan ik me nog wel heel goed voorstellen, Harold. Dat is natuurlijk heel dapper dat je de verantwoordelijkheid op dat moment voor jouw partij, voor deze gemeente hebt genomen. Ik vind het jammer dat je gaat, dat wil niet zeggen dat je toch weer een kans krijgt om opnieuw kennis te maken. Maar het is jammer dat je gaat. Ik vind het wel mooi dat je de poging hebt gedaan om deze gemeente iets mooier te maken en dat je ook voor jezelf een uitdaging hebt geprobeerd te hebben om de politiek echte kansen te geven als een deel van je leven. Harold, ik heb jouw eerlijkheid en, laat me het juiste woord zoeken, kwetsbaarheid in een aantal sessies gewaardeerd en nam ook op dat punt geen blad voor de mond. En dat gaan we in de sessies met de gemeenteraad nog wel eens missen, denk ik. Maar ik weet wel zeker dat jij een aantal zaadjes hebt geplant die wij bij de komende sessies kunnen gebruiken om die samenwerking in de politiek, in de Raad, verder te verbeteren. Mag ik jou ook een keer dan heel hartelijk uitnodigen bij mij voor een mooie bos bloemen? Applaus voor Harold, mensen.

Mag ik dan als laatste spreken? Ja, beste Herold, of nou ja, ik mag wel zeggen, lieve Herold, want dat vind ik beter passen. Het klinkt zo formeel, namelijk: beste Harold, beste heer Stevens, en al hoort dat inderdaad in deze raadszaal, ga ik dat toch niet doen. En ja, wat ontzettend jammer voor ons en voor de gemeente Venray dat je ons politiek gezien gaat verlaten. Maar man, wat een ontzettend dappere keuze. Wie jou een beetje kent, weet dat jij misschien nog wel loyaler bent dan je eigen hond. Maar dat jouw beslissing zeker niet over één nacht ijs is gegaan. Dat maakt het des te knapper dat je hem toch durft te maken. Je bent namelijk iemand die niemand in de steek wil laten en echt het beste voor de gemeente Venray wil doen en echt verschil wil maken. En dat heb je ook gedaan. Het was ook zeker niet voor niets dat we jou als lijsttrekker kozen. Ter voorbereiding op vandaag heb ik wat mensen gevraagd waar ze aan denken als ze aan jou denken, en daar kwamen prachtige woorden voorbij: liefde, verbinder, puur, gedreven, positief, samenwerken kan niet ontbreken. Weloverwogen, vriendelijk, sociaal, gezondheid, en wat in eigenlijk alle verhalen naar voren kwam, was jouw grote passie voor de mens en jouw positieve houding. Iemand die enorm empathisch is en het liefst voor iedereen het beste wil doen, maar met jouw grote enthousiasme ook mensen aan boord krijgt en mensen meeneemt. Dat is ook een van de redenen waarom politiek hier soms minder energie gaf. Je had een mooie visie om samen meer op te trekken als raad, als partijen, met de inwoner en als mens. En wat vond je het ontzettend jammer dat het je niet lukte op de manier waarop je gehoopt had. Maar ondanks dat het misschien nog te vroeg was voor die droom in deze periode, kunnen we daar wel wat van leren met zijn allen, want die droom kwam uit de zuiverste intentie: het beste willen doen, verbinden met elkaar en samenwerken. Ik herinner me nog levendig talloze momenten waarop je met je kenmerkende energie en optimisme en met je ideeën de barricade op ging. Je schuwde het niet om verkiezingsdebatten een andere aanpak aan te vliegen of in dossiers helemaal om te denken, of het nu ging om het oplossen van een conflict of het gezamenlijk vieren van succes. Jij was altijd de verbindende kracht. Ik weet nog dat we met ons campagneteam bij De Artiest zaten op de dag van de verkiezingsuitslag. Daar, waar ik van de zenuwen geen hap door mijn keel kreeg, had jij alle vertrouwen in de uitslag, en je had gelijk. Zonder jouw inspanning was dat ook niet gelukt. Die verkiezingsavond zei het al treffend: de succesfactor is de juiste mensen op de juiste plekken. En zo weet je anderen ook ruimte te geven. Ik ben blij dat je zelf je eigen plek nu kiest die bij je past en die je een stuk beter voor je voelt. Ik zie het gewoon aan je, en daar ben ik heel blij mee. En dat gaat ook Suzanne merken. De kinderen gaan het merken, en ook Tess, en ook goed voor jullie bedrijf is dat jij weer energie hebt in de dingen die je doet. Hoewel je nu een andere richting inslaat, is het geruststellend om te weten dat je betrokken blijft bij Venray Lokaal. Een nieuwe rol zal je de kans geven om jouw menselijke kwaliteiten juist in te zetten en jouw empathie nog meer te benutten. Ik ben ervan overtuigd dat je daarin zult uitblinken. En wat ik ook hoop, is dat we met zijn allen nog eens vlaai mogen eten. Want ondanks Herolds grote liefde en passie voor gezondheid, verschijnt er een twinkeling in zijn ogen als er vlaai op tafel komt. En dat hebben we in het huis vaker mogen meemaken, en ik vond het altijd heel leuk om te zien. Misschien mag ik dit niet zeggen, maar ik doe het lekker toch: voor deze guilty pleasure knijpt hij graag een oogje toe. Daarom belonen we je vandaag ook niet met een bloemetje, maar met een lekker bourgondisch pakketje waarin een vlaaibon natuurlijk niet kan ontbreken. Dus lieve Herold, terwijl we je vandaag in deze hoedanigheid uitzwaaien, is het geen vaarwel, maar een tot ziens. We verheugen ons op de toekomst waarin we nog vaak van je zullen horen en zullen samenwerken. Mogen jouw nieuwe paden vervullend en betekenisvol zijn, net zoals de tijd die je aan Venray en de gemeente hebt gewijd. Dankjewel, lieve Herold, voor alles en tot ziens.

Laten we nu weer overgaan op u en de achternamen. Aanstaande dinsdagavond gaat u om 20:30 uur vergaderen, en degenen die dat willen, zijn om 18:00 uur welkom. Ik ben blij dat de fractievoorzitters vandaag bereikt konden worden. Normaal gesproken zou de vergadering om 07:30 uur beginnen, maar vanwege de wedstrijd denkt de voorzitter dat het houden van een effectieve en zinvolle vergadering met een wedstrijd van het Nederlands elftal op de achtergrond niet zou werken. Ik wil rekening houden met een aanzienlijk deel van u, en vandaar dat is voorgesteld om om 20:30 uur te beginnen, in de vaste overtuiging dat we de Roemenen dan al lang verslagen hebben. De rivier en ik hebben besloten dat voor iedere tegengoal die Nederland krijgt, elke partij een minuut minder spreektijd krijgt. Dat is ook een afspraak.

Ja, voorzitter, toch enkele punten van orde, want ik heb het al in de app gezet. Het is helemaal prima dat het 08:30 uur is geworden, maar dan wel met inhoudelijke opmerkingen. We gaan het dinsdag niet afraffelen, dus niet dat er dan om 10:30 uur wordt gezegd: "We gaan, we gaan een beetje richting het einde." Dus dat is wel even een belangrijke opmerking erbij.

Als we het voorstel van de voorzitter volgen, dan heeft iedere partij waarschijnlijk 3 of 4 minuten minder, toch?

Als we kijken naar het spel van afgelopen weekend wel hé, of was het toen dinsdag?

U heeft gelijk, mevrouw Thielen maar het gaat om het vinden van een evenwicht tussen de verschillende belangen. En dan is er iemand die dat goed kan, degene die dat willen. U bent van harte welkom om een hapje mee te eten.